MYSTERIUM

MYSTERIUM

Graeca vox, paganis olim frequens, nec Scripturis Patribusque ignota. Origo nominis Hebraica, satar enim eccultare est: Mistar, aut Mister est res obscondita, secretum. Graeci Grammatici etymon varie explicant, Μυεῖν est arcanam doctrinam tradere, μυεῖθαι, illâ imbui: inde Μυςτήριον usitatâ formatione, Alii etymon sic explicant, παρὰ τὸ τοὺς ἀκούοντας

μυειν τὸ ςτόμα, quod os claudant, qui audiunt: nempe, ad servandum silentium. In Scripturis aliquando tota doctrina Christiana vocatur Mysterium, aut Mysteria, Matth. c. 13. v. 11. Luc. c. 8. v. 10. Marci c. 4. v. 11. et Paulo saepe in Epist. utpote quam Deus ab aeterno absconditam apud se quum habuisset, tempore suô mortalibus patefecit. Hinc Apostoli Mystae, 1. Timoth. c. 3. v. 9. et Dispensatores Mysteriorum Dei, 1. Cor. c. 4. v. 1. Verbi nempe, Sacramentorum et totius doctrinae Christi. Aliquando capita quaedam doctrinae Christianae peculiariter ita vocantur, ut 1. Cor. c. 15. v. 51. Ephes. c. 5. v. 32. et 1. Timoth. c. 3. v. 16. In 2. Thessalon. c. 2. v. 7. dicitur consummari in Antichristo Mysterium iniquitatis, h. e. occulta quaedam iniquitas, alta, profunda et numeris omnibus absoluta: quae vis locutionis etiam apud Iosephum Bell. Iud. l. 1. ubi de Antipatro fil. herodis, et Dionys. Halicarn. Ep. ad Pompeium, observatur. Diversô sensu apud Herodian. l. 8. ὁ ςτρατιωσικὸς ὅρκος, iusiurandum, quod praestabant Legiones, dicitur esse Imperii Romani grave mysterium, sive, ut loquitur Tacitus, l. 2. Annal. c. 59. arcanum dominationis: quocirca id iusiurandum Romanis Sacramentum dicebatur. Certe et μυςτήριον apud Graecos et Sacramentum, apud Romanos, voces sunt religionis, reverentiae cuiusdam et maiestatis plenae. Quam ob causam iam inde a principio Ecclesia illarum usum sibi vindicavit, neque solum in commune omnia Religionis arcana nominavit Mysteria et Sacramenta: sed peculiariter doctrinae illi, quam de Signis Augustinus et Lombardus appellant, Graeci Συμ´βολικὴ. Θεολογίαν, eas dictiones accommoda vit: Rationesvide apud Chrysostomum Homil. 7. in 1. Cor. c. 2. v. 7. ad verba, loquimur Sapientiam, quae abscondita est. Eadem Teletas et Mystagogiam appellavit: translatis vocabulis, ex iis Gentilium Sacris, quae Graeci Μυςτήρια nominabant, et Latini etiam Mysteria, aut Initia, aut interdum Sacra opertanea, ut Plin. l. 10. c. 56. aut Sacra operta, ut Val. Flac. l. 2. Argon. v. 440. nempe primo Religionis Christianae Antistites ut opinionem novitatis doctrinae suae a Gentilibus aspersae demerent, antiquissimos pietatis nostrae ritus cum iis comparantes, qui prius erant apu paganos, multa nomina antiquae superstitionis, multos ritus et ceremonias retinuêre, sed piâ interpretatione omnibus in melius versis: quô pactô, pertimaci, ut Bedae ait, paganismo mutatione subventum est, quum rei in totum sublatio potius irritâsset. Nisi potius dicas, veteris Ecclesiae ritus, quos inter paganos Dei simia qua pote imitando excprimere conata est (namque a Templi multiplicibus velis sacra sua obtegendi Gentilibus occasio) N. Test. Ecclesiae hâc ratione fuisse adaptatos, quae ipsis Gentilibus non erat inusitata. Mirum autem dictu et cogitatu horrendum, quantopere olim Satan,

per haec paganorum Mysteria, hominibus illuserit. Quoniam enim nescio quae veritatis scintilla inter foeda alioqui mendacia et densissimas tenebras micabat; tanti haec sacra facta sunt, ut fidem omnem res superet, vereque seribat Augustinus de Trin. l. 3. c. 10. Diabolum animas deceptas illusasque praetipitâsse, quum polliceretur purgationem animae per eas; quas Τελετὰς appellant, transfigur ando se in Angelum lucis, per multiformem machinationem, in signis et prodigiis mendacii. Erant vero Sacra huius generis apud Graecos (nam Romani non ita apud se coluerunt, noctu enim peragebantur praecipui horum ritus; Romani autem sacra nocturna semper improbârunt, ut Cicero de LL. l. 2. testatur) plura et diversa: Matris Deûm, in Samothracia; Hecatae, multis in locis; Cereris et Proserpinae, Eleusinae in Attica; Bacchi, in Boeotia; Mithrae, in Asia, Orphei, passim in Graecia; Isidis, in Aegypto et multis aliis in locis, teste quoque Appuleiô l. 11. Metam. qui Teletas vocat. Et erant alia Maiora, alia Mivora, quibus initiandi ad illa praeparabantur. Ipsa sacra μυςτήρια dicta; operatio sacrorum μύησις, et qui percipiebant ea, μυεῖςθαι, τελεῖςθαι, τελίςκεςθαι aut τελειοῦςθαι. Nam scopum Sacrorum dicebant τέλος finem: sic autem interpretabantur, perductionem Animae ad illum statum, in quo erat, priusquam in corpus descenderet, Olympiodor. in Platonis Phoedon. in quo apparet verissimum illud Tertulliani Apolog. c. 47. Omnia adversus veritatem de ipsa veritate constructa esse, oper antibus aemulationem istam Spiritibus erroris. Nam τέλος istud Olympiodori, quid aliud est, nisi status perfectionis, ex quo excidimus in veteri Adamo, et in quem aut multô meliorem, per novum Admum sumus restituti. Finem vero ultimum et fructum horum Mysteriorum dicebant esse; quod initiati post mortem cum Diis essent habitaturi: quum non initiati in coeno acluto, et ut vetus Poeta ait, Βορβόρου εν προχοαῖς, fese essent volutaturi. Vide Plat. Phaedr. Plut. Diogen. Laert. Antisthen. et Diogene Cane, Arrianum Dissertat. Epict. l. 3. c. 20. inprimis Ciceronem loc. cit. ubi inter alia, Initia, inquit, istarevera principia vitae cognovimus neque solum cum laetitia vivendi rationem accepimus, sed etiam cum spe meliore moriendi. Sed Philosophi Platonici, cum huiusmodi Sacrorum, tum universae, ut ipsi appellabant, Θεωρητικῆς ἀληθείας, finem statuerunt, ut evaderet homo quam simillimus Deo, atque adeo Deus fieret, vide Casaubon. Diatr. de Communione. Et scopus quidem ac finis ultimus horum Mysteriorum iste erat; ratio vero eorum Sacrorum illa in universum fuit, ut, qui se disciplinâ imbuendos traderent, paulatim purgati ab huiusvitae in quinamentis et peccatorum sordibus, per certos gradus et definita temporum intervalla, ad nescio quorum ingentium arcanorum perceptionem atque notitiam perducerentur. Olympiodorus: Ε᾿ν τοῖς ἱεροῖς ἡγοῦντο μὲν αἱ πάνδημος καθάρσεις εἶτα ἐπὶ ταύταις αἱ ἀποῤῥητότεραι μετα ταῦτα συςτάσεις καὶ ἐπὶ ταύταις μυήσεις. εν τέλει δ᾿ ἐποπτεῖαι. In Sacris praecedebant publice purgationes, deinde has excipiebant aliaereconditiores: post has aggregationes: tum sequebantur initiationes: ad extremum epoptiae: sive sacrorum omnium plena participatio. Ε᾿ποπτεύεν enim est, percipere quidquid in sacris sacerrimu,; neque quidquam ulterius fuit, quam ut fieret aliquis Epopta. Tertullian. in

Valentin. Auctor est,

Mystas, qui tradebant sacra Eleusinia Epoptas ante quinquennium non instituisse, ut opinionem suspendiô cognitionis aedificarent. Sane gradus propon untur hîc ab Olympiodoro quinque, quibus fortasser respondebat hoc quinquennium: Purgationes communes; Purgationes reconditiores; Συςτάσεις; Initiationes et Epoptiae. Peragebantur autem haec initia, adhibitis quibusdam symbolis, quae ad recordationem erant instituta rerum certarum: de cuiusmodi signaculis habes multa, apud Clementem Protrept. Arnobium l. 5. et Iul. inprimis Firmicum, qui ex professo de his Mysteriis scripsit. In nonnullis sacris Aqua adhibebatur, in similitudinem Baptismi, Augustin, de Baptism. contra Donat. l. 6. c. 25. Ad alia sacra adhibuerunt Mystae symbola panis ac poculi; sed aquae, non vini, neque κράματος. Iustinus Apol. 2. narrat malos Daemonas, in Mithrae mysteriis S. Eucharistiae aemulationem quandam tradidisse: Α῎ρτος, inquiens, καὶ ποτήριον ὓδατος τίθεται εν ταῖς τοῦ μυουμένου τελεταῖς μετ᾿ ἐπιλόγων τινῶν: ἠ ἐπίςταςθε, ἠ μαθεῖν δύναςθε. Ecce panem, et poculum aquae: acce verba sollennia super symbolis proferri solita, Aut nostis, aut nosse potestis. Etiam Arrianus l. c. sacras Mysteriorum voces commemorat, quas magna cum reverentia excipi folitas ostendit: Ι῾εραί εἰσιν αἱ φωναὶ αὐταὶ κατ᾿ αὐτὰς. In iisdem sacris quam mirô symbolorum genere communio, quae est omnibus animantibus inter se, exprimi consueverit, exponit Porphyrius de Abstinent. ab esu Animal. l. 4. Sed et, praeter huiusmodi signa, quibus utebantur in ipso actu initiationis, alia quoque symbola habuerunt, quae pro tessere erant Thiasotis eorun dem Sacrorum, per quae sese invicem agnoscerent. Talia sunt apud Clementem, Ε᾿κ κυμβάλου ἔπιον, ἐκιρνοφόρησα, ὑπὸ τὸν παςτὸν ὑπέδυον, Bibi e cymbalo, fui cirnophoros et sacrum vas gestavi; sacrum thalamum aut thensam subii. Apud Firmicum. Θεὸς ἐκ πέτρας, Deusex lapide. Apud utrumque, Ταῦρος δράκοντος καὶ δράκων Ταύρου πατὴρ, Taurus draconis et draco tauri pater. Iam ad Mysteria admittenddi, confessionem peccatorum, saltem graviorum, prius edebant. Vide Plut. Apophth. Lacon. Hinc vetus formula, excommunicationis vim habens, Ε῾κὰς, ἑκὰς, ὅςτις ἀλιτρὸς, Preculhinc procul ite prosani: et nota historia, de Nerone Augusto, ad sacra Eleusinia, post occisam Matrem, accedere non auso, Sueton. c. 34. Ad haec Mysteriorum cupidis castimonia ad certum tempus indicebatur: Qui vero in casto erant, humicubitiones exercebant, a multis eibis abstinebant, et ςκληραγωγίας, multaque instituta rigidissime observabant, ut Appuleius, Porphyrius, alii, passim testantur. Austor est Libanius in Corinthiorum act. Mystagogos summâ diligentiâ initiandos ante omnia monuisse, ut manus puras animumque servarent purum καὶ τὴν φωνὴν Ε῎ελληνας εἶαι, et ut in sermone Graecos se praestarent. Deinde subicit, singulos privatim esse interrogatos (tunc videl. cum peccata confitebantur) τὸ σίτου καὶ τὸ μὴ σίτου δὲ ἐγεύσω; οὐ καθαρὸς πάρει; an legitimum cibum comedisti et ab illegitimo abstinuisti? an purus ades? Tertullian. l. de Ieiun. contra Psychicos, obiter meminit, Xerophagias vero novum affectati officii nomen et proximum Ethnicae superstitioni, quales castimoniae Apim,

Isidem, et Magnam Matrem certorum exceptione purificant. Etiam vestem, etiam comae compositionem peculiarem habuerunt illorum Sacrorum Hierophantae, ut praeter alios ostendit Arrian. Dissertat. l. 3. Observavit etiam Casaubonus in Mysteriis, populum aut initiatorum turbam Sacerdotibus respondisse, quod in Historia Ecclesiast. dicitur ἀντίφωνα λέγειν vel εἰδὰς ἀντιφώνους, utapud Socr. l. 6. c. 8. Scribit enim Aristophanis Graecus interpres, in quibusdam sacris Bacchicis, Daduchos aut alios Ministros sacrorum solitos adstantium coronam ita compellare, Α᾿ινεῖτε Θεὸν. Laudate Devin: illos autem respondisse, Σιμαλήἰ Ι᾿άκχε πλουτοδότα, ô Semele fili Iacche opum largitor; quod videtur fuisse principium hymni alicuius, in honorem Liberi Patris. Vide quoque Eusebium Hist. l. 2. c. 17. Supra omnia diligentissime caveri solitum, ne horum sacrorum arcana τοῖς ἀμυήτοις; h. e. Religionis imprudentibus, quos profanos vocabant, innotescerent. Itaque Herodotus, Plutarchus, Eunapius alii, quum in eorum mentionem incidissent, negant sibi fas esse ea loqui, quae sciant. In quam rem Graecis elegans locutio crebro in usu fuit, περὶ τῶ μοςτικῶν ἔυςτομά μοι κέιςθω, quâ significabant, perperam eos ore uti, i. e. loqui, qui Mysteria veulgant. Atque hoc quifacerent. ἐξορχεῖςθαι τὰ μυςτήρια proprie dicebantur, i. e. irreverenter habere, foras proferre, proprie rythmun excedere et regulam rectam, ut loquitur Aristides in docta Disput. κατὰ τῶ ἐξορχουμένων. Atque huius Silentii tanta fuit religio, ut nec qui violaret, nec qui oculos curiosos in haec sacra immitteret, impune ferret. Vide historiam memorabilem, de duobus iuvenibus Acarnanibus apud Livium l. 31. c. 14. et nemini ignota Penthei, propter Mysteria inspecta, laniatio, etc. De quibus cum plura adferri possent, ea duntaxat attingere hôc locô voluimus, quae aliquam cum sanctissimis Christianae pietat is institutis speciem assinitatis habere videbantur. Quod pii Patres cum intelligerent, quo facilius ad veritatis amorem corruptas superstitione mentes traducerent; et verba sacrorum illorum quamplurima in suos usus transtulerunt et cum doctrinae verae capita aliquot sic tractârunt, tum ritus etiam nonnullos eiusmodi instituerunt; ut videantur cum Paulo Actor. c. 18. v. 23. Genribus dicere voluisse, ἃ ἀγνοῦντες ἐυσεβεῖτε, ταῦτα καταγγέλλομεν ὑμῖν, Quae ignorantes creditis et facitis, ut pii sitis, ea qui possint ac debeant vere credi fierive, ut sitis revera pii, vos docere volumus. Hinc igitur est, quod Patres Sacramenta appellaverunt vocibus e Paganismo petitis: Hinc quod Dionysius c. 5. universam τῶ τελετῶν τὴν ἱερουργίαν, Sacramentorum traditionem, in tres actiones distinxit, ritibus et temporibus diversas, Κάθαρσιν Purgationem, Μύησιν Initiationem et Τελείωσιν Consummationem, quam et Ε᾿ποψίαν saepe nominat. Et ut quinquenniô diximus fuisse praeparatos, qui futuri erant Epoptae, ita in ritibus Ecclesiae priscae duplex temporum observatio non parum diversa animadvertitur. Prior circa illos, qui fieri Christiani primo cuprebant: Altera, circa

lapsos, i. e. eos, qui graviore aliquô peccatô admisso, co mmune ius fidelium amiserant; deinde paenitentes restitui in priorem locum optabant. Et quidem, quod ad priores, tempora illis contractiora erant

praestituta, neque ulla quinquen nii necessitas: interim in istis certa temporum intervalla sunt obiervata, et prius quam ad panem cum fidelibus frangendum ali quis perveniret, stadium consuetae exercitationis fuit decurrendum, Primo igitur fiebant Catechumeni, dein Competentes, postremo Fideles ac Christiani. Circa Lapsos disciplina fuit admodum severa et prorsus admiranda; atque, uti in admitten do initiatos quinque gradus diximus fuisse observatos: simillime vetus Ecclesia, in admittendis ad Sacram Communionem lapsis, quinque gradus servavit, sive, ut loqutiuntur Scriptores Ecclesiast. Τἐςςαρας τόπους ἐπιτιμίων ἀνύεςθαι, quatuor loca poenae obiri praecepit, antequam pervenirent ad ipsam Communionem. Primus locus dicebatur Πρόςκλαυσις, cum in ipso primo aditu Ecclesiae, separati non solum a Fidelibus, sed etiam a Catechumenis, tres ut plurimum annos manebant, paenitentes in squalore et paedore, omnibus fidelibus legatienes deprecationis iniungentes, ut ait Tertull. de Poenit. Proximus, Α᾿κρόασις, ubi ut plurimum ad alios tres annos admittebantur paenitentes, tantum ut audirent verbum Dei, quando in Ecclesia legebatur: stabant autem intra portam, εν τῷ νάρθηκι. Greg. neocaesar. in Epist. Canon. precibus tamen Ecclesiae interesse non audebant. Tertius, Υ᾿πόπτωσις, ea fuit quaedam interior admissio: ubi tres alios annos stabant paenitentes, precum Ecclesiae participes, ut et Catechumeni, quibus exeuntibus ipsi quoque exibant. Quartus, Σύςτασις, quae vox e Mysteriis gentium accepta, ubi paenitentes duos persaepe annos agebant; quod ad coetera eiusdem conditionis cum fidelibus, neque iam cum Catechumenis exeuntes, solâ participatione Mysteriorum coeteris fratribus inferiores. Tandem Μέθεξις dicebatur ius communicandi, et, ut loquitur Basilius aliquoties, in descriptione harum poenarum, ἡ κοινωνία τοῦ ἀγαθοῦ, Communicatio ipsius boni: Nam bonum est ipsa Eucharistia. Alii eôdem sensu dixerunt, ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον, pervenire ad consummationem sive ad Epoptiam. Quemadmodum porro Epoptae, quinquennio institutionis suae, docebantur cum ingenti cupiditate epoptiae suae tempus exspectare; unde illa suspiria Epoptarum, apud Tertullian. contra Valentin. sic erudiebantur Catechumeni, ut magna cum aviditate Communionem peterent, unde illis Competentium nomen, uti docent Augustinus, Isidorus. Alii; et hinc mos, ut in publicis sacrae Liturgiae precibus Sacerdos pro Catechumenis Deum oraret, ut eis desiderium regenerationis inspiraret, sicut loquitur Augustin. Ep. 107. Vide quoque Chrysostom. Homil. 2. in poster. ad Corinth. Desymbolis Sacramentorum, per quae divinae illae ceremoniae celebrantur, nihil attinet dicere: Illud vero, quod est et appellatur Fidei symbolum, diversi est generis et fidelibus tesserae praestat usum, per quam se mutuo agnoscunt. qui pietati sacramentum dixêre; cuiusmodi tesseras fuisse etiam in paganorum mysteriis ostendimus. Formulae illi, in Mysteriis frequenti.

———— Procul este profani:

respondet in Liturgia haec, per Diaconos pronuntiari solita, Ο῞σοκατηχούμενοι προέλθετε, vel ἔξω περιπατεῖτε ὅσοι ενεργούμενοι, ὅσοι ἀμύητοι, Omnes Catechumeni for as discedite, omnes possessi, omnes non initiati; aliis aliter hanc formulam concipientibus. uti porro noctu ritus in Mysteriis non pauci peragebantur, sic noctu Christianorum quoque initiatio inchoabatur, Augustin. de Symbolo ad Catechum. l. 2. Hinc, quae in Catechetica Mystagogica prima Cyrilli Hierosol. dicitur ἑσπέρα τοῦ βαπτίσματος, Gaudentio tract. 5. nominatur, splendidissima nox vigiliarum. Quod autem dicebamus de silentio, in sacris opertaneis servari a Gentibus solito; id institutum veter. Christiani sic probârunt, utreligiosâ eius observ ???ione Mystas omnes longe superârint. Hinc ad corum imitationem, universam doctrinam Christianam Veter. distinguebant, in τὰ Ε῎κφορα seu ea, quae enuntiariapud omnes poterant, et τὰ Α᾿πόῤῥητα, arcana temere non vulganda: de quibus neque in familiaribus colloquiie, neque in catechesibus, neque in contionibus verba temere faciebant, coram Paganis, Catechumenis, aut quibusvis aliis non initiatis. Basilius de Spir. S. c. 27. eôdem sensu doctrinae Christianae duas facit partes, τὰ Κηρύγματα Praeconia et τὰ Δογματα. Nec quis ita hospes in Patrum lectione, cui sit ignota formula, in mentione Sacramentorum potissimum usu trita, Ι῎σασιν ὁι μεμυημένοι, Norunt initiati: Haec enim in rerum silendarum numero praecipue fuisse, vel appellatio ipsa Mysterii declarat. Nam ut vere ait Nicetas Choniates l. 3. de Alexio Imperatore, tunc vere Eucharistiae Mysterium est Mysterium, quando ἐχεμυθοῦμεν et curiosas omnes quaesitiones repudiamus. Cum vero in Sacramentis tria haec occurrant, Symbola significantia, Res Symbolis significatae et Ritus celebrandorum Saeramentorum: non tam Res in Sacramentis significatas, et efficaciam illorum siluit vetus Ecclesia, ac Symbola ipsa et Ritus celebrandi rituumque causas. Proin legimus apud theodoretum Dial. 2. Symbolae quidem aenigmatice proponi; Panem enim ita circumloquitur, Τὴν ἐκ τοιῶνδε σπερμάτων τροφὴν, alimentum e talibus seminibus. Alterum Symbolum sic describit, aut potius occultat: Κοινὸν καὶ τοῦτο ὄνομα, πόματος εἶδος σημαῖνον, Commune hoc quoque nomen, potionis speciem significans: quae quidem mera aenigmata sunt. At Res symbolis istis significatae, sine ulla dissimulatione, palam exprimuntur. Quaerit Eranistes, Post consecrationem quomodo haec appellas? Respondet Orthodoxus: Corpus Christi et Sanguinem Christi. Vide Augustin. de catechizand. rudib. c. 9. et de Trin. l. 3. c. 10. e quo posteriore inprimis loco discimus, pios illos antiquos, apud non initiatos, rem quidem symbolis significatam non solitos tacere, imo contra auctoritate gravissima constlevisse affirmare, Sacramentum, quod celebrabant, esse

corporis Christi communionem et praesentem Christum sacrae actioni intervenire: ritum vero peragendi Sacramenti, naturam symbolorum et modum praesentiae, solis initiatis aperuisse. Confirmat idem Maximus Madaurensis Ep. ad Augustin. e cuius verbis elicimus etiam non initiatos atque adeo etiam paganos, tantum de S. Eucharistia notum habuiffe: Christianos, cum ad frangendum panem conveniebant, Deum suum Christum praesentem adorare et videre (in Mysterio nempe et ut Chry sost. ait,

fidei oculis) sed rationem celebranci Sacramenti ignorâsse. Etiam illud, curiositatem Paganorum, quoties inquirere auderent modum Sacramenti huius, arte fuisse a Christianis elusam. Idcirco enim tantâ contentione petit ab Augustino, ut, missis ambagibus, rem ipsam sibi velit explicare; quod tamen ne sic quidem impetravit, ut docet Augustini responsio. Similis et circa Baptismum fuit observatio Dionysii Areopagitae, tr. de Baptisino, quem ipse vocat Θεογενεσίαν: ubi quoque exempla enumerat eorum, qui propter temerata sacra poenas dederunt. Vide quoque Chrysost. ad Galat. c. 4 Iam quod ad ritus attinet, certum est, non solum ipsos Paganis et non initiatis fuisse occultos, sed etiam causas Rituum paucis Fidelium fuisse notas. Quare Basilius inter arcana Ecclesiae ponit varios Ritus, ut trinam mersionem in Baptismo, conversionem ad Orientem inter orandum, morem standi die Dominicâ, cum precas funderentur, et id genus alia. Et Chrysostomus in Catech. Baptizand. ait, ceremonias Baptismi habere μύςτικόν τινα λόγον καὶ ἀπόῤῥητον, mysticam aliquam rationem, verbis minime vulgandam. Etiam Ordinationem Episcoporum et Presbyterorum inter Sacramenta vetus Ecelesia posuit, propter impositionem manuum et Spiritus S. invocationem atque acceptationem: quare huius quoque formulas clam habuit et solis Fidelibus notas esse voluit. Vide Chrysostomum in poster. ad Corinth. Hom. 18. Praeter haec, fuêre et alia, quorum cognitio nisi initiatis non patebat. Chrysost. 1. ad Tim. Hom. 7. Τί δέ ἐςτι τὸ, πρῶτὸν πάντων; τουτίςτιν εν τῇ λατρείᾳ τῇ καθημερινῇ καὶ τοῦτο ἴσασιν οἱ μύςται, πῶς καθ᾿ ἑκάςτην ἠμέραν γίνεται, καὶ εν ἑσπέρᾳ καὶ εν πρωίᾳ, Quid est, quod ait, Apostolus primum omnium? h. e. in cultu quottidiano: et hoc sciunt initiati, quomado quottidie fiat et vesperi et mane. Ubi videtur significare, et in vespertina Liturgia et in matutina fuisse preces quasdam, ad quas soli fideles admitterentur, et de matutina quidem res clara est, de vespertina non usque adeo constat. Non recenseo, inter silenda Mysteria doctrinam, de SS. Trinitate, de Incarnatione Iesu Christi et similia capita Euangelicae praedicationis, sine quorum notitia Christianus esse nemo potest. Interim, in Trinitatis mysterio tradendo, summopere cavêre Veteres, ne apud paganos, aut Christianos adhucinfirmos, de tanti arcani ratione temere verba facerent. Unde etiam Greg. nazianzenus de Spir. S. Orat. 44. loquens, sic dignitatem eius asserit, ut de qppellatione Dei contendere non audeat. Quod iure quis miretur, quum tot expressis Scripturae testimoniis doceamur Spiritum S. esse Deum. Sed Patres studio veritatis parem semper charitatem iungentes, eam quam vocabant συγκατάβασιν, rondescensionem et dispensativam prudentiam, plurimum usurpârunt. Minus mirum, quod iidem vocibus, Trinitatis, Ο῾μοούσιος et similibus, etiam post Concilium Nicenum, per aliquod tempus apud infirmos abstinuerunt, φειδόμενοι, inquit Basilius de Fide, ὀνομάτων καὶ ῥημάτων ἐκείνων, ἃ λέξεσιν αὐταῖς οὐκ ἐμφέρεται τῇ θείᾳ γραφῇ. Parcentes uti nominibus illis, quae non ipsis dictionibus in divina Scriptura exstant. Est et aliud genus rerum, quas in Mysterio debemus semper intelligere, parcius autem ore proferre, inquit Augustin. Ep. 101. ad Asellic. ubi Lector studiosus earum rerum exempla inveniet: Sed nos res eiusmodi inter illa non referimus, quae tantô studiô ab antiquis Patribus constat fuisse occultata, etc. Silentii vero causae tres istae praecipuae fuêre. I. Sublimitas eorum, quae occultabantur, et ut Cyrillus Hierosolymit. loquitur, τὸ ὕψωμα τῶ διδαςκομένων. Nam quis a fide alienus, paganus aut Catechumenus, in fide nondum confirmatus, Mysterium nostrae per aquam regenerationis aut manducationis carnis Christi, in Cena Domini, sine scandalo aut risu. audiat? Hinc itaque non initiatorum aures reveriti, de talibus coram illis vel verba plane non fecerunt, vel figurate et cryptice locuti sunt. II. Utaccenderetur hôc pactô cupiditas Catechumenorum. Hinc Augustin. tr. in Iohann. 96. Etsi, ait, Catechumenis Sacramenta fidelium non produntur; non ideo fit, quod ea ferre non possunt: sed nt ab eis tanto ardentius concupiscantur, quanto honor abilius occultantur. III. Studium vindicandi a contemptu res sacras, et contra Maiestatis opinionem illis conciliandi. Quem scopum, uti Gentium habuisse Mystas, testatur Tertullian. contra Valentin. ita et veteres Christianos sibi proposuisse, docet Basilius Magnus loc. cit. Atque haec omnino ratio est, cur nonnulli Patrum, eximie vero praecoeteris Dionysius, quem Areopagitam vocant, de Sacramentis novô quôdam et inusitatô genere docendi scripserint; quod a cothurno Tragico vel Dithyrambicis ampullis non multum videatur distare. Sciebat videl. Dionysius, tali stylo Gentium Mysteria tractari consuevisse, πρὸς ἔκπληξιν καὶ φρίκην ὥσπερ εν ἀδύτῳ καὶ νυκσὶ, ad terrorem et horrorem, tamquam in adyto et nocte, uti loquitur Demetrius Phalereus. Ad quam prorsus ideam totus Dionysii de Sacram. liber, ut et reliqui sunt compositi. Consueta is namque et usu Ecclesiae recepta vocabula studiose refugiens, lavacrum Regenerationis non vocat Baptismum, sed θεογενεσίαν: neque Communionem Cenam Domini, sed τελετῶν τελετὴν, et ἐεροτελεςτικωτάτην ἐυχαριςτίαν et μυςτήριον τὸ πάντων ἱεραρχικώτατον, ut alia praeteream. Vide Is. Casaub. Exercitat. XVI. ad Annales Eccles. Baronii num. 43. Tob. Pfannerum System. Theol. Gentil. pur. passim, et infra, Norunt Fideles, it. in voce Silentium.